Nowy Jork — cz. 1. — świat Helprina

Jak zapewne większość czytelników KKN wie, dane mi było odwiedzić w lipcu jedyne w swoim rodzaju miasto — miasto, które nigdy nie śpi, Wielkie Jabłko, Nowy Jork.

Wróciłam już do rzeczywistości, zgrałam zdjęcia, wyprałam ubrania i zdążyłam przyzwyczaić się do zabranych mi sześciu godzin oraz mniej wilgotnego klimatu. Ale teraz trudno mi przyzwyczaić myśli do faktu, że jestem tu, a nie tam. I że to się naprawdę wydarzyło, że to nie sen. Że byłam, że widziałam, że czułam to, co teraz wydaje się być tylko nie do końca realnym wspomnieniem, i że przez niemal 3 tygodnie swojego życia byłam nowojorczanką (sic!). Stawanie się Amerykaninem, co się rozumie samo przez się, to proces. Ale mam wrażenie, że aby stać się nowojorczykiem, wystarczy poczuć się tam dobrze i zaakceptować dynamikę miasta, a wtedy nikt nie spojrzy na nas jak na obcego.

Tak, zakochałam się. I co ja mogę na to poradzić?

Przez kilka następnych tygodni opublikuję kilka luźnych uwag na temat miasta i duchów, jakie tu mieszkają. Odwiedzę z Wami miasto, które mogliście poznać za pośrednictwem Paula Austera, Magdaleny Rittenhouse, Patti Smith, Trumana Capote, Kamili Sławińskiej, Ewy Winnickiej, Rema Koolhasa, Borisa Akunina i wielu innych twórców.

Na początek jednak moja ukochana „Zimowa opowieść” i Mark Helprin — kilka słów, kilka(dziesiąt) zdjęć. Jeśli całość wydaje się nieuporządkowana — trudno, mam problemy z porządkowaniem myśli.

Zapraszam do NYC!

***

Central Park, niemal niezmieniony od ponad stulecia. To tędy przechadzali się bohaterowie powieści Helprina. Czy Peter Lake mógł widzieć wieże tego burżujskiego apartamentowca z końca lat 20. ubiegłego wieku na Central Park West?

A czy to wśród tych budynków wygłaszał swe polityczne tyrady?

I przechadzał tymi ścieżkami i mostkami?

Bez wątpienia mieszkał tutaj, na Grand Central Station, w skrytce bogato zdobionego sklepienia, wśród ludzi, a jednak zupełnie samotnie. Tylko jak tu się zmieścił Athansor? 

Most Brookliński, który już u Helprina jest, a jednocześnie się buduje. A może to nie on? Ale jednak stalowe liny posiadają prawie półtora wieku i przypominają o tym, że budowa tego architektonicznego cudu pochłonęła życie obydwu głównych architektów i kilkudziesięciu robotników.

A latarnie uwydatniają to, jak pięknie historia w tym miejscu (ba, w całym mieście) splata się z nowoczesnością. I że się obydwie nie gryzą!

To tu, w miejscu obecnego budynku poczty, stała dawna Penn Station, na której wysiadali często bohaterowie „Zimowej opowieści”. A na moim zdjęciu mewa spotkała się z samolotem.

A może to Washington Bridge miał być tym powieściowym mostem idealnym?

A skąd wzięły się te, tylko w części realne, stwory pilnujące porządku w mieście?

I filmowo dymiące studzienki z asystą NYPD.

Roosevelt Island służyła w czasach życia Petera Lake’a zupełnie innym celom niż dziś. Wtedy — wyspa więzienno-szpitalna, dziś — nowoczesne blokowiska i… pastwisko dla gęsi kanadyjskich 😉

Czy podobną panoramę Manhattanu widział Hardesty Marratta, kiedy płynął za złotej tacy?

A tu, w Parku Battery, Peter po raz pierwszy spotkał Athansora. Może rosnące tu drzewa, z korzeniami na pograniczu rzeczywistości i powieści, pamiętają jeszcze ten dzień?