Wpis, w którym mowa o tym, że są ksiażki, o których nie warto mówić…

Pisałam niedawno o książkach, które przyprawiają mnie o (niekoniecznie przyjemne) dreszcze. Powtórzę więc w zasadzie swoje słowa: 

Nie znoszę przede wszystkim książek pseudonaukowych, w krzykliwy sposób przedstawiających rzekomo najnowsze osiągnięcia nauki, z cyklu Ciemne sprawki…, Tajemnice..., Sekrety… Na drugim miejscu znienawidzonych plasują się książki amerykańskich naukowców (w tym poradniki!), szczególnie psychologów, którzy strasznie infantylizują przekaz posługując się niby zabawnymi historyjkami, albo odnoszą się bezpośrednio do czytelników – np. Czy słyszeliście, że…? Bzdura, nie wolno Wam tak myśleć! itp. Trzecia kategoria to amerykańskie książki dla pań. Takie z cyklu Okruchy życia – no cóż, jakie życie, takie okruchy.

Dziś kilka słów o książkach tego ostatniego typu, które mimo swoich przekonań i upodobań, przeczytałam w związku z dyskusjami organizowanymi w klubie Kobiety To Czytają. Napiszę więc o nich, choć w zasadzie nie ma o czym pisać…

Pierwsza to Nie odchodź Lisy Scottoline (swoją drogą, skąd oni biorą te tytuły??).

Walczyłeś o prawdę, sprawiedliwość i amerykański styl życia. To zdanie zostało w książce umieszczone jako żart. Ale dokładnie oddaje kwintesencję tej pozycji. To powieść o ucieleśnieniu “american dream”, powieść o wojnie, miłości, prawdzie honorze, pieniądzach i ojczyźnie. Niby nic złego, ale dla mnie w formie ledwo do
strawienia.

Nieobecny wojskowy lekarz, jego zmarła żona i malutka córeczka. To w sumie kwintesencja fabuły. Może jeszcze kwestia odpowiedzialności za kraj i rodzinę i próba odzyskania praw do córki.

“Nie odchodź”, mimo tych prawe 520 stron czyta się szybko, ale głównie ze względu na ogromną czcionkę i to, że autorka w ogóle nie wywołuje w czytelniku zaciekawienia – nawet zakończeniem, tak poprowadzonym, że czytelnik (a przynajmniej ja) nie ma ochoty rozwiązywać zagadki. Nie pomaga jej także to, że trudno polubić któregokolwiek z bohaterów, są w dodatku spłaszczeni i tacy… trudno znaleźć mi odpowiednie słowo – automatyczni, jakby swe role tylko odgrywali.

Absolutnie nie do strawienia jest także język powieści oraz jej tłumaczenie. Zdarzają się kwiatki typu: “Phat Phil (ang.) – Gruby Phil”, “prawniczy punkt widzenia”, “duża siostra”, “gratis i nieodpłatnie”, “znaliśmy Sarę, bo była przyjacielska i życzliwa”, czy kulfony typu “kompartmentalizacja”…

Całość składa się na dość marny obraz powieści Scottoline… I po raz kolejny przekonuję się, że tzw. literatura kobieca, szczególnie amerykańska, nie jest dla mnie.

Lisa Scottoline
Wydawnictwo Prószyński i S-ka
Liczba stron: 520

Ocena: 1,5/6

***

Kolejna książka, o której w zasadzie szkoda mówić, to Karuzela uczuć Jodi Picoult. 

Ani pięknie napisana,ani dobrze przetłumaczona (nawet tytuł – The Pact!), ani ładnie wydana, ani rozwijająca… Plusem w zasadzie jest to, że przechodzi się ją w miarę bezboleśnie, z umiarkowaną przyjemnością.

Historia dwóch amerykańskich przyjaźniących się i wychowujących razem dzieci rodzin i samobójstwa nastolatki, należącej do jednej z nich. Goldowie i Hartowie podświadomie dążą do połączenia rodzin i pchają dzieci w związek, który nieszczęśliwej Emily wydaje się niemal kazirodczy. Co z tego wynika? Jeśli macie ochotę, sprawdźcie sami, ale według mnie – nie musicie.

To moja druga (choć pod względem chronologii pisania, pierwsza) książka Picoult. Zachwycona świetnym To, co zostało, sięgnęłam po Karuzelę… (swoją drogą po raz kolejny – co za tytuł?!), ale jestem przekonana, że prędko do autorki nie wrócę. Czuję się zmęczona i niestety nawet nie jest to zmęczenie intelektualne, a znużenie materiałem. Pozostaje tylko mieć nadzieję, że to książka pisana dawno, kiedy styl autorki, no cóż… jeszcze nie istniał, a To, co zostało nie było wypadkiem przy pracy, a właśnie kolejną fazą rozwoju na drodze od pisarczyka do pisarza. Choć cały czas trudno mi uwierzyć, że to ta sama autorka.

Jodi Picoult
Wydawnictwo Prószyński i S-ka
Liczba stron: 512