Rozwiązanie konkursu — „Dzienniki lodu”

Dlaczego jestem szczęśliwy? Może dlatego – tak myślę – że robię to, czego żaden inny mój towarzysz, krewny czy nawet daleki krewny, czego żaden nawet żywioł w ogóle, nie robi.
Dawać szczęście innym – oto, czym się kieruję i oto, na co przeznaczam dany mi tu, na Białym Kontynencie, czas.

Było to podczas bardzo długiej, trwającej dwa dni i dwie noce, burzy śnieżnej. Utknąłem wtedy na drodze do jednego z moich ulubionych zimowisk – tak niespodziewanie zaskoczyła mnie nadchodząca zamieć. Wsunąłem się pod zastrugę i, marznąc tylko trochę, starałem się zasnąć. Sen jednak nie był mi pisany. Biały całun okrywał wszystko nie w ciszy, jak to często nie raz się odbywało, ale z głuchym, przenikliwym i zawodzącym jękiem. Chyba to właśnie ten jęk, a nie z dawna zadomowiony na tych terenach mróz, ścinał z nóg wszystko i wszystkich, zamrażał, zasklepiał i wygładzał.

Wtedy zobaczyłem w śniegu istotę idącą, pochylającą się, upadającą – po chwili znów wstającą i próbującą podążać dalej. Przemieszczał się – bo chyba tak należy określić ten żmudny marsz – na dwóch nogach, kuląc i przytulając do siebie ręce. Z oczu ciekły mu łzy, mrożone natychmiast przez wiatr. Nie miał rękawiczki – zgubił ją pewnie w zawierusze – a dłoń pozbawiona ochrony siniała i coraz bardziej upodabniała się do otaczającej ją bieli.

Wiedziałem już wtedy, że był to człowiek. Ciekawy, nie przestawałem śledzić go wzrokiem, myśląc tylko, skąd się wziął i dokąd zmierza. Z tego, co było mi wiadomo, rodzina nasza nie widziała w pobliżu żadnej kolonii ludzi, którą tak szumnie sami nazywają: ekspedycja.
Wtedy człowiek przewrócił się, dosłownie zdmuchnięty przez wiatr – i straciłem go z oczu.
– Mój drogi – pomyślałem – pozwolisz temu biedakowi leżeć tam i marznąć aż do pewnej śmierci, siedząc sobie samemu pod tym bezpiecznym kawałem zastrugi?
Ta myśl tak mnie zawstydziła i tak naruszyła moje, głębokie wówczas poglądy idealisty, że natychmiast wyślizgnąłem się z jamy i sunąc po śniegu zjechałem w dół, poszukując śladów zaginionego.

Smutny widok przedstawił się moim oczom. Twarz – umęczona, pokryta odmrożeniami i czerwieniejącymi ranami – wysmagana wiatrem, poszarpana lodem, wygłodzona wyczerpaniem i jednostajnym marszem – twarz młoda i niegdyś piękna – pogrążona była w nostalgii. Och, o czym ten człowiek mógł wówczas myśleć? Żył jeszcze, bo śnieg wokół ust topił się pod wpływem oddechu. Nie śmiałem się ruszyć, kontemplowałem istotę ludzką na skraju wytrzymałości.

Ale nadeszło przebudzenie – przekręcił się na bok, wsunął zamrożoną dłoń pod poły kurtki – i chyba zasnął, nie wiedząc, a może nie będąc już świadomym, że zapada w sen wieczny.

Cóżem zrobił? Odgarnąłem ramionami śnieg z twarzy, z okolic serca i z ramion. Słuchałem, jak jego krew płynie coraz wolniej, jak zamarza w żyłach, jak ulatnia się z niej życiodajna prędkość. Ogrzałem go własnym ciałem i z radością czułem, jak moja ochrona przedłuża jego sen.
W końcu, z początku nieśmiało, potrąciłem go podmuchem po twarzy – a kiedy to nie pomogło, zacząłem uderzać ile sił, aż otworzył zalepione oczy.

Popatrzył na mnie nieprzytomnie. Podniósł do nieba rękę, wyszeptał słowa w niezrozumiałym dla mnie języku, podniósł się na kolana – i słuchał.
Słuchaliśmy razem, a wtedy z kierunku, którego opis tylko żywioły Południa zrozumieją, doszedł nas dźwięk dziwny, buczący, ale zupełnie inny od otaczającego okolice jęku blizzardu. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że była to syrena z okrętu – wielkiego statku ludzi z Północy.