Fragment protokołu po spotkaniu Klubu książki – “W Lesie Wiedeńskim wciąż szumią drzewa”

Tak to się czasem zdarza, że protokół 25., jest czasem przed 24. Polska to dziwny kraj, a Sabatowo to dziwne miejsce – nihil novi sub sole 🙂 Widziałyśmy się po raz 26. (kolejna liczba poza kolejnością), tym razem z powodów wszelakich w gronie mocno okrojonym.

Konwencję miałyśmy iście austriacko-szwedzką, bo na tapecie W Lesie Wiedeńskim wciąż szumią drzewa Elisabeth Åsbrink, którą nieopatrznie miesiąc temu ochrzciłyśmy „książką o panu IKEA” wywołując frustrację P., która do tej pory szuka w tym reportażu o wojnie wieści na temat szwedzkiej marki. Współczujemy 😉 Ale zanim przejdziemy do omawiania treści, parę słów o smakołykach/wydarzeniach towarzyszących. Jadłyśmy i piłyśmy więc:

• Norweskiego (no, prawie szwedzki, w dodatku sos był by IKEA) łososia z sosem i suszonymi pomidorami w cieście
  francuskim (ten ostatni składnik pomińmy milczeniem)  [ja!]
• Dietetycznego strudla z jabłkami (jakiego Lisl uczyła się na kursach gotowania) [M.!] 
• Ciasteczka-literki by IKEA, z których powstał piękny (i tylko ciut naciągany, bo w języku szwedzkim najwyraźniej nie istnieje Z oraz C) napis IKEA CZARNE.
• Drożdżówki austriackie z boskimi rodzynkami [P.!]
• (Prawieaustriackieboponiemiecku) żelki HARIBO
• Aloes, który Paula piła pierwszy raz w Szwecji, nie ma więc znaczenia, że jest made in Hongkong 😉
• Gruszkową oranżadę, IKEA, wiadomo.

Dyskusja zaś merytoryczna, jak zwykle owocna (tudzież brzemienna) doprowadziła do sformułowania następujących wniosków:

• Także pozytywne narodowe stereotypy nijak mają się do prawdy, czego najlepszym dowodem są Szwedzi, mistrzowie historycznego PR-u (tak się też zresztą nazywa Austriaków, którym udało się wmówić całemu światu, że Mozart był Austriakiem a Hitler Niemcem)
• W końcu poznałyśmy wojnę z perspektywy, której wcześniej nie znałyśmy – nie od strony Polaków, nie od Niemców ani Żydów, ale Austriaków i Szwedów, chyba dobrze nam to zrobiło
• Przerzucałyśmy się co piękniejszymi przykładami giętkości językowej Åsbrink, które zaznaczałyśmy na sobie tylko znane sposoby w książkach papierowych i Kindle’ach
• Odpowiadała nam ironiczna forma, jaką posługiwała się autorka, szczególnie podczas opisywania rozmów z osławionym Panem Ikea.
• Dyskutowałyśmy nad odmianą słowa IKEA lub Ikea i zainteresowane osoby odsyłam na stronę: http://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/IKEA;9009.html
• Żałowałyśmy kilku błędów typograficznych, prawdopodobnie kilku (ale niewielu) nie do końca trafnych tłumaczeniowo zdań oraz braku zdjęć. Nadrabiałyśmy więc my 🙂

Elisabeth Åsbrink
Wydawnictwo Czarne
Liczba stron: 368

Ocena (moja!): 4,75/6