“Tamte cudowne lata”, czyli rok Kroniki kota nakręcacza…
– Czasem jednak zastanawiam się, czy fikcja nie zawiera w sobie prawdy bardziej… czy ja wiem… bardziej złożonej.
Lola się waha.
– Nie wiem, czy do końca rozumiem…
– W świecie rzeczywistym dzieje się wyłącznie to, co się dzieje; w fikcji istnieje więcej możliwości: jest to, co mogło się zdarzyć, to, czego się spodziewamy, a nawet to, czego byśmy sobie życzyli, choć zdajemy sobie sprawę, że nasze pragnienia się nie spełnią.
Zastanawialiście się kiedyś jak to jest wysłuchać historii… o sobie? W dodatku w języku, którym posługujecie się dopiero od jakiegoś czasu? Zastanawialiście się kiedyś jak to jest wejść do antykwariatu i… zostać? Jak to jest mieć świat u stóp i z niego zrezygnować? Jak to jest kochać tak, żeby zostać, kiedy nie ma już nawet materialnej postaci drugiej osoby? Jak to jest walczyć z wiatrakiem historii, który lada moment zdmuchnie was w przepaść? Na tym polega wielkość pisarzy – (…) odkrywają w tobie rzeczy, o których nie miałaś pojęcia. Pozwalają zadawać pytania, których wcześniej nie śmiało się wypowiadać. Już samo zadawanie pytań wzbogaca, a jeśli odpowiedzi są takie, jak u Marian Izaguirre, warto zadawać ich jak najwięcej…
Tamte cudowne lata, reklamowane jako podobne do Cienia wiatru, mnie osobiście bardziej przypominają Dom sióstr. Ale nie o porównania tu chodzi, bo książka Izaguirre sama w sobie jest niepowtarzalna i wywołuje całą gamę emocji z palety tych, które powstają tylko dzięki wartościowym lekturom.
To powieść o dwóch kobietach, które są w zasadzie jedną i trzeciej, której tamte dwie bardzo pomogą. To też książka o sile i słabości, początku i końcu, małych i globalnych przełomach i związkach przyczynowo-skutkowych, o sprzecznościach życia, które rządzą każdym z nas. To też opowieść o miłości do literatury, która w pewnych okolicznościach potrafi zabijać – po woli lub nagle, lecz zawsze z jednakowym okrucieństwem. Jest w dodatku tak pięknie napisana, że trudno przerwać, a i kończyć żal. Pochłania więc bez reszty.
Część zdań powieści Izaguirre, jak na przykład to o słowach, które walały się po podłodze lub o przeszłości, która można nosić pod pachą i o dzieciństwie, które może przyczaić się w koszu z owocami, zostaną we mnie już na zawsze. Jest więc pewna symbioza między mną a Tamtymi cudownymi latami. A hiszpańska autorka tak pięknie pisze o książkach:
To pierwsze zdanie… “A jednak pogoda była idealna”…Zupełnie jakby chodziło o dalszy ciąg, jakbyśmy coś już wiedzieli. Albo przynajmniej czegoś się domyślali.
Tamte cudowne lata nie są lekkie, łatwe i przyjemne. Wymagają pewnego obycia w świecie literatury i historii (lub ja lubię sobie tak to tłumaczyć). Nie są dziełem filozoficznym, ale definitywnie czekają za wymagającego czytelnika – tego, który pławi się nie tylko w treści, ale także w formie.
Są takie książki, które wchodzą czytelnikowi za skórę i sprawiają, że zamiast je pochłaniać, sam zostaje pochłonięty. Wygląda na to, że ja znalazłam kolejną taką w swoim życiu. Tamte cudowne lata skończyły się jednak zdecydowanie za szybko, a jedyny niedosyt, jaki pozostawiły, to ten najmilszy – żal, że tak mało pisze się TAKICH książek. No cóż, oddając po raz ostatni dziś głos Marian Izaguirre, wszystko kiedyś się kończy. Świat się kręci i kolejne rzeczy zapadają za horyzont rzeczywistości.
Marian Izaguirre
Wydawnictwo Prószyński i S-ka
Liczba stron: 408
Ocena: 5,5/6
Kronika skończyła dziś rok i nawet się nie spodziewałam, że dostanę od wydawcy taki prezent, zapewne nawet wydawca nie wiedział, jakim prezentem będzie dla mnie ta książka. Swoją drogą, kiedy ja ostatnio napisałam tak bardzo pochlebną recenzję?
14 komentarzy
Agnieszka Em
Rzeczywiście recenzja bardzo pochlebna. A z okazji urodzin Kroniki życzę, aby Kot jak najdłużej nakręcał blogową sprężynę
Pozdrawiam
Natalia Szumska
Kot robi, co może i nakręca (dziś wyjątkowo nakręcony na książkę). Dziękuję!
Agata P
Gratuluję roku. Co do książki – miałam zamówić, bo jestem trochę naiwna i łapię się na porównania do rewelacyjnego "Cienia wiatru". A tu niespodzianka. Bardziej jak "Dom sióstr"? Jeszcze lepiej!
Pozdrawiam
Natalia Szumska
Wyjęłaś mi to z ust
Oczywiście, że jeszcze lepiej
Natalia Nowak-Lewandowska
jak zwykle recenzja na najwyższym poziomie
czego życzyć Kotu? aby takich książek było mnóstwo, aby sił starczyło i weny nie zabrakło :*
Natalia Szumska
O to to! Idealne życzenia dla Kota i jego kroniki, uniżenie dziękujemy
edyta bakuła
Roczek. Powód do dumy. Gratuluję!
Faktycznie bardzo pochlebna opinia i bardzo chciałabym przeczytać tę książkę. Tylko muszę poczekać na ebooka… Pozdrawiam
Natalia Szumska
W każdej formie będzie absolutnie magiczna, zazdroszczę Ci, że masz ją jeszcze przed sobą
Dziękuję!
Book Trapper
Na TAKICHe książki nie trafia się często, ale wierzę, ze jest ich sporo, tylko czekają na odkrycie (lub polskie wydanie, jak w przypadku "Zimowej opowieści"). Mnie też się pewnie spodoba, bo najczęściej całkowicie zgadzam się z Twoimi recenzjami. Ale to już wiesz. A z okazji urodzin, życzę Ci wielu książek, które wchodzą za skórę I wiecej czasu na delektowanie się nimi.
Natalia Szumska
Będę o każdej TAKIEJ, którą odkryję, głośno informować i liczę na wzajemność
Dziękuję, drogie BookTrapper! :))
Anna Potuczko
Kot Nakręcacz już roczkuje!
Za dużo ludzi chwali "Cień wiatru" i jakoś nie mogę się przekonać, ale po "Tamte cudowne lata" na pewno sięgnę. Też mi zawsze tak przykro, jak kończy mi się dobra opowieść..
Natalia Szumska
Ja osobiście za zdecydowanie lepszą konstrukcyjnie i językowo i pod względem fabuły, uważam 'Grę anioła' i tę Ci zdecydowanie polecam.
Ledwo się wczoraj po Izaguirre pozbierałam, ale jest lepiej – zamówiłam papierową do ołtarzyka
Gosia Oczko (zemfiroczka)
Jak nic przegapiłam. W takim razie zapisuję się na pożyczkę
Elenkaa _
Właśnie czytam tę książkę i jak na razie jestem zachwycona! Nie wiem, czy czytałaś "Krawcową z Madrytu" – właśnie tę książkę przypominają mi "Tamte cudowne lata"
http://pasion-libros.blogspot.com