“Miedzianka” i fragment protokołu po spotkaniu klubu książki

• zupą dyniową P. – o kolorze miedzi rzecz jasna – w ilości jak dla pułku wojska, ewentualnie niemałej grupy górników 🙂
• makaronem (o kształcie nietoperzy, pająków i dyń) z przesolonym sosem pieczarkowym – grzyby były tak duże, że nie wypada nie zastanowić się nad tym, czy aby nie wyrosły w kopalni uranu?
•  węgielkami z kakao, daktylami, orzechami nerkowca, wiórkami kokosowymi i book wie czym jeszcze, by M.
• lemoniadą jak za starych dobrych lat – Krzysiem (który kiedyś był Ptysiem :)) – jako, że w Miedziance znajdowała się rozlewnia lemoniady

Sama Miedzianka dała nam się nieźle we znaki – większość członkiń Sabatu została wchłonięta przez lekturę, która na czas czytania zawładnęła naszymi myślami.  

• Miedzianka jest bezsprzecznie miejscem, do którego historia nigdy na dobre nie zawitała, raczej wałęsała się po okolicy – żadne mniej lub bardziej efektowne historyczne zawirowanie nie dotknęło miejscowości o współrzędnych geograficznych prezentujących się następująco 50°52’42.6″N 15°56’34.6″E (no, może poza ogólnoeuropejskim zjawiskiem wysiedlania)
• Było nam stosunkowo ciężko przejść przez początkowe rozdziały od początku istnienia miasteczka, ale odkąd Historia znikania stała się reportażem – było już cudownie. To niesamowite wrażenie obserwować miejsce, które z każdym dniem zdąży do samozniszczenia, w którym bestia co rusz dopominała się o swoje.
• Byłyśmy pod wrażeniem samej Miedzianki – każda z nas zapamiętała inne szczegóły historii miasta, które zapewne jeszcze długo będą kołatać się po naszych głowach – dziecięce wypady „na groby”, śpiewające domy, zapadniętą czereśnię, głosy, których nie ma, losy górników, picie za Mikołajczyka, samobójczą śmierć Ueberschaera, rozkradanie kościelnego żyrandola, krzyż „Memento”, niewdzięczną funkcję listonoszki i cierpienia nowej zabobrzańskiej Miedzianki.
• Historie opisywane przez Springera kazały i nam pochylać się nad swoimi wspomnieniami z miejsc, które pamiętamy, a których już nie ma – wiosek łemkowskich nieopodal Wołowca, wsi Starówka obok Mrozów itp. Wniosek, jaki wysnułyśmy wydaje się być oczywisty – o znikaniu bądź istnieniu decyduje obecność człowieka.
•  Nie tylko treść, ale i forma Miedzianki budziła nasze zachwyty, szczególnie różnorodne pomysły Springera na budowanie narracji – relacje świadków i ich poglądy na te same wydarzenia,  wiele śmierci Barbary Wójcik, cytaty prasowe, miejscowe zabobony, czy wreszcie kolejność znikania.
• Zapomniałyśmy omówić, a według mnie warto, przewrotnego zakończenia Miedzianki – nadrobimy zatem następnym razem
• Trochę prywaty – obiecałam sobie, że w nadchodzącym roku kalendarzowym koniecznie odwiedzę Dolny Śląsk i Okolice Janowic Wielkich, z Miedzianką w plecaku rzecz jasna.
•  Na koniec ciekawostka przyrodnicza – przywieźliśmy z Mrozów niemiecki atlas geograficzny z 1915 roku – a oto i  Kupferberg:

P. S. I jeszcze kilka zdjęć z Miedzianki.