„Mały przyjaciel” — fragment protokołu po spotkaniu KK

Sabatowo, 06.05.2016

Ostatnie trzy tygodnie zleciały jak z bicza trzasnął, bo w ostatni piątek widziałyśmy się już kolejny raz. Na tapecie Donna Tartt i jej „Mały przyjaciel”.

Kulinarnie jak zwykle pysznie i na temat, czyli:

• grzanki z masłem czosnkowym z cebulą i serem (te, które Charlotte dawała Harriet pewnie były uboższe ;))
• babeczki z szynką, cebulą i serem
• truskawki z dwóch źródeł
• lody miętowe i waniliowe
• krówki (<3)
• krakersy i orzeszki ziemne (fistaszki = srebrniki :D)
• białe wino z Maryją
• standardowo: herbata oraz woda z cytryną.

Z dyskusji o książce wyłaniają się zadziwiająco podobne wnioski:

— Początek „Małego przyjaciela” zachwyca niepomiernie — jest pięknie językowo, jest uroczo fabularnie i konstrukcyjnie. Koniec też jest przepiękny (no spoilers!) i daje do myślenia, ba, wyzwolił w nas różne interpretacje. Niestety środek (czyli pewnie połowa książki) wieje nudą, a to bardzo, bardzo szkoda!

— Większość z nas miała też wrażenie, że ta powieść miała być zupełnie inna, że była inaczej planowana, ale nagle Tartt zmieniła zdanie, porzucając mnóstwo cudnych wątków (wspaniale wścibska sąsiadka, Charlotte, Alison, starsze panie) na rzecz tego najmniej interesującego — wątku kryminalnej przeszłości braci Ratliffów.

— Mnie i Z. (z wiadomych powodów) szczególnie wzruszały fragmenty dotyczące dzienników kapitana Scotta, bo do nas też, podobnie jak do Harriet, Robert Falcon Scott przemawiał niemal personalnie.

— Węże, no cóż… chyba najbardziej męczący motyw całej powieści, nużył nas wszystkie niemiłosiernie, u dwóch czytelniczek powodując nawet porzucenie lektury (na szczęście nie u wszystkich na zawsze ;))

— Językowo było, jak to u Tartt bardzo sprawnie. Ilość szczegółów i poczucie humoru (szczególnie w scenach z ogrywaniem ról biblijnych) spowodowało, że przerzucałyśmy się co bardziej uroczymi cytatami 🙂

— Ta powieść pięknie pokazuje, jak człowiek potrafi sobie tworzyć w mózgu i sercu obrazy, które z rzeczywistością mają tyle wspólnego, co ja z Kasią Michalak. Pokazuje też, jak niebezpieczne może być działanie na ich podstawie. Idealnie oddaje dziecięcą logikę i wyobraźnię (można ją przecież porównać do typowych przygotówek, Niziurskich, Tomków i Huckelberrych ;)). A co najważniejsze — nie odpowiada na pytania ze swojej warstwy „kryminalnej”. I bardzo dobrze!

Ponownie wybrałyśmy kobyyyyłę, bo „Małe życie”, zauważając pewną tendencję w ostatnich wyborach: „Genialna przyjaciółka”, „Mały przyjaciel”, „Małe życie”. Wnioskuję o rozważenie kolejnych wyborów tak, by kolejny tytuł miał coś z poprzedniego — byłby śmiechowo 🙂 Widzimy się za 5 tygodni, 10 czerwca (tym razem daruję sobie suchar o miesięcznicy… oh, wait!).

Dziękuję za uwagę 🙂