Fragment protokołu po spotkaniu orwellowskim

Spotkałyśmy się już po raz trzynasty (!)

Pewnie dlatego spotkało nas tyle szczęścia – nie dość, że pod względem kulinarnym, to jeszcze osobowo-merytorycznym. Na zebraniu pojawiło się 100% uczestniczek, a nawet ponad, jak to bywa w systemach komunistycznych, i w dodatku wszystkie przeczytały lekturę do końca.

Powitałyśmy nową uczestniczkę spotkań — Małgosię, zwaną Okiem lub Oczkiem. Pozostajemy z nadzieję dalszej współpracy 🙂

• miałyśmy rozmaite wydania książki – mniej lub bardziej naznaczone koleżanką Cenzurą (vide obok)
• spodobało nam się wiele konceptów autora – m.in. kurz na zmarszczkach, maszyny piszące powieści, Podrygi Poranne, zbrodnioszlaban (osobistym faworytem autorki tych słów jest także wywłaszczenie kapitalistów)
• cytatów wartych uwagi jest w książce tyle, że nie zmieściłyby się w tym dokumencie (a szkoda!)
• doceniłyśmy zabiegi tłumaczy (no, poza Oceanią) wsprawie nowomowy
• Rok 1984 to chyba najbardziej dołująca książka jaką czytałyśmy; książka, która do ostatniej strony wzbudza nadzieję, tylko po to, by zaraz wrzucić ją do luki pamięci. Orwell opisał świat, w którym panowanie nad materią = panowanie nad umysłem (prawda to to, co uznajemy za prawdę, zatem jeśli panuje się nad uznawaniem…)
• części z nas wątek miłosny się podobał, część uważała go za najgorzej dopracowany
• zastanawiałyśmy się nad postacią Julii, ale poza podstawowymi wnioskami (nie chciała walczyć z SYSTEMEM, odpowiadało jej omijanie go), nie doszłyśmy do niczego konstruktywnego, ponieważ zaczęłyśmy skupiać się na owłosieniu pachowym… aktorek
• nie doszłyśmy również do konstruktywnych wniosków w sprawie tego, co jest dla nas najstraszniejsze na świecie (jak dla Winstona szczury)
• nie zdążyłam zapytać uczestniczek o cytat czarny wąs Wielkiego Brata (w moim wydaniu, s. 88 – czyli dosłownie ostatni akapit przed cz. 2) – czy pojawia się w wersjach cenzurowanych jako hmmm… opis miłościwie panującego Józefa S.?
• książka jest obrzydliwa – ale fascynująca!

 

Jako że nie uśmiechało się nam jedzenie gulaszu z preparatem mięsnym, picia erzacu Kawy Zwycięstwa oraz Ginu Zwycięstwa, w naszej literackiej podróży kulinarnej (w czasie) pojawiły się przysmaki z lat 80-tych lub początku 90-tych. A oto i one:

• śledziki w dwóch wersjach – w sosie tatarskim oraz w oleju z dodatkami (jedne i drugie –
  bosssskie!)
• sałatka jarzynowa (następnego dnia jeszcze lepsza!)
• faworki babci Zosi (<3)
• pomidorówka
• Prince Polo (tak, już wtedy było!)
• Polo Cocta (udawana L)
• ciasteczka w kształcie filiżanek (erzac Kawy Zwycięstwa)
• ciasteczka-wypluwki
• słone paluszki
• orzeszki solone
• paprykarz
• szczeciński (też udawany, bo z łososiem – burżujski, dlatego niezjedzony, wolałyśmy prolżarło!)
• mandarynki klementynki
• stół = miszmasz, rodem z lat 80-tych, nic nie było do kompletu i gospodyni udaje, że tak miało być.

George Orwell
Wydawnictwo Gazety Wyborczej
Liczba stron: 256

Ocena: 5/6